جشنواره Schöne Aussicht/ Bright View 2020 جشنواره بین‌المللی و منطقه‌ای تئاتر برای مخاطبان جوان می‌باشد که هر دو سال یکبار توسط Junges Ensemble Stuttgart میزبانی می‌شود. از برنامه‌های اصلی این دوره از جشنواره 10 اجرای بین‌المللی، 7 نمایش از آلمان و همچنین 2 نمایش بین‌المللی تولید مشترک بود. این جشنواره ویترین تئاترهای بین‌المللی برای مخاطبان کودک و نوجوان در اشتوتگارت بوده و همچنین بستر مناسبی برای علاقمندان تئاترهای منطقه‌ای است که در این زمینه کار می‌کنند و آنها می‌توانند آثار خود را به اشتراک گذاشته و ارتباطات خود را توسعه دهند. به همین منظور از 10 نفر (18-35 سال) از کسانی که در اروپا زندگی و کار می‌کنند دعوت ‌شد تا در این برنامه شرکت نمایند. این فرصت به هنرمندان و دانشجویان هنرهای نمایشی (دراماتورژها، کارگردانان، بازیگران، عروسک‌گردانان، طراحان صحنه و لباس و موسیقیدانان) اختصاص یافت. با توجه به اینکه رامین کهن در حوزه تئاتر کودک و نوجوان فعالیت داشته و مدتی است در آلمان زندگی می کند.نماینده اسیتژ ایران در این برنامه رامین کهن بود که گزارش ذیل به قلم ایشان می باشد.

گزارش جشنواره :

این برنامه قرار بود در سال 2020 برگزار گردد ولی با شیوع کرونا این جشنواره که هر سال در شهر اشتوتگارت آلمان برگزار می‌شود ابتدا موکول به سال بعد شد. اما با ادامه‌ی روند شیوع و تعطیلی سالن‌ها گرفتن تصمیم قطعی برای برگزاری جشنواره به صورت حضوری بسیار سخت بود. طبق مکاتباتی که مسئولین جشنواره با داشتند مدتی برگزاری جشنواره در حالت تعلیق قرار گرفت اما رفته رفته با آغاز واکسیناسیون عمومی و پایین رفتن آمار ابتلا به کرونا کم‌کم سالن‌های نمایش شروع به کار کردند و تصمیم جشنواره بر این شد که جشنواره با رعایت جدی پروتکل‌های بهداشتی و استفاده از ظرفیت پلتفرم‌های مجازی شروع به کار کنند و با نیمی از ظرفیت، حضوری برگزار شود. تصمیم ستاد برگزاری بر این شد که بخش پروژه‌ی نسل بعدی اسیتژ کاملاً بصورت مجازی برگزار گردد.
حدود یک ماه قبل از جشنواره مکاتبات شروع شد و با توجه به تاخیر در برگزاری جشنواره برنامه‌ریزی جدیدی با شرکت‌کنندگان و نمایندگان اسیتژ مطرح شد. یک هفته قبل از شروع جشنواره همه از طریق ایمیل با هم در ارتباط بودند و برای آشنایی بیشتر شرکت‌کنندگان، قرار بر این شد همه در فضای مجازی خودشان را معرفی کنند و مختصری ازخودشان، دیدگاه‌ها، علایق و سوالاتی که مطرح کرده بودند بصورت یک تابلو نوشته شود تا قبل از افتتاحیه یکدیگر را کمی بشناسند. تابلوی معرفی شرکت کنندگان را در لینک زیر میتوانید ببینید:

قبل از افتتاحیه برای همه شرکت‌کنندگان پاکتی ارسال شد که روی آن نوشته شده بود لطفاً تا روز افتتاحیه آن را باز نکید. محتویات آن را در عکس زیر مشاهده می‌کنید:

افتتاحیه بصورت زنده بر روی پلتفرم مخصوص گذاشته شد و همه‎ی شرکت‌کنندگان بصورت زنده افتتاحیه را تماشا می‌کردند. مسئولین جشنواره هر کدام به شرکت‌کننده‌ها خوشامد گفتند. از صحبت‌های آنان کاملا به سختی برنامه‌ریزی با توجه به کرونا و لغو شدن سفرها و مهمان‌هایی که باتوجه به شرایط کرونا بود می‌شد پی برد. بسیاری از هنرمندان و گروه‌ها با توجه به شرایط پاندمی از شرکت در جشنواره منصرف شده بودند. در تصویر زیر پلتفرم طراحی شده مخصوص جشنواره را مشاهده می‌کنید که می‌توانستید هر کجای سالن و بیرون سالن بروید و گفت و گو کنید.

جلسه آشنایی وکلیه‌ی گفت و گوها و کارگاه‌های نسل بعدی از طریق برنامه زوم برگزار شد.

جشنواره میزبان ۶ نمایش بود که یکی از آنها لغو شد. در این جشنواره ۵ نمایش به اجرا درآمد. دیدن نمایش‌ها بسیار تجربه‌ی جالبی بود چون به شخصه منتظر دیدن کارهای کودک بودم اما رویکرد اجراها بنظرم بیشتر مختص گروه سنی نوجوان و جوان بودند.

 روز اول نمایشی بنام Rita اجرا شد.که ترکیب موسیقی و حرکات بدن بود. ریتا یک زن مجرد در یک سن خاص و با احساس بسیار است. او از طریق عشق ورزیدن به اپرا سعی در فرار از ترس‌ها و مشکلات روزمره و مشکلات پیری‌اش دارد. او در یک هزار توی ذهنی گم می‌شود، جایی که مرزهای داستان و واقعیت کاملاً تار شده است. او مانند یک آلیس مسن در سرزمین عجایب در تلاش است تا راه خود را پیدا کند. پیرزن نمایش و پرستار جذاب او Martino و داستان خود را ارائه می‌دهند. روزمرگی در زندگی را به چیزی خارق العاده تبدیل می‌کنند. "دو بازیگر درخشان. یک لحظه کاملا خنده‌دار هستند، لحظه‌ی دیگر لطیف و دمدمی مزاج. آنها به روشی بسیار تند و با وقار در مورد این خانم مسن که ممکن است از زوال عقل رنج ببرد برای ما صحبت می کنند."

نمایش مناسب برای ۸ سال به بالا بود. محصول کشور بلژیک.

روز دوم و نمایشی به نام DE PASSANT چهار مرد در جاده، هر کدام فقط با یک چمدان. با ظاهری متفاوت و زبان‌های متفاوت. آنها به یکدیگر نگاه می‌کنند. دوباره در جاده هستند. حرکت می‌کنند. صبر می‌کنند. دوباره حرکت می‌کنند. تا اینکه در برهه‌ای از زمان به جایی می‌رسند. خانه‌ای می‌سازند. باید خانه را تقسیم کنند. فضای خانه محدود است. بدون هیچ راهی برای خروج. با تصاویر و عمل و عکس‌العمل هایشان سوالاتی به ذهن مخاطب می‌رسد: خانه چیست؟ یک احساس؟ یک ساختمان؟ یک بو؟ یا واقعاً جایی برای چمدان گذاشتن؟ یا فرار؟ تئاتری بصری، با حرکات موزون و پراز انرژی. اجرایی مانند قطعه‌ای زیبا از موسیقی کلاسیک بود. متشکل از نت‌های منفرد که به تدریج در کنار هم قرار می‌گیرند و هارمونی تشکیل می‌دهند تا در نهایت به موسیقی تبدیل شوند. برای من داستانی از ارتباطات انسانی بود در غالب حرکت و کمدی. نمایشی از بلژیک مناسب ۶ سال به بالا.

روز سوم و نمایش ENVAHISSEURS تئاترعروسکی با اشیا نمایشی از فرانسه مناسب برای ۷ سال به بالا، این نمایش بی‌کلام بود. یک بشقاب پرنده قرمز بزرگ روی زمین فرود می‌آید. اما آیا دنیا آماده پذیرش این موجود عجیب است؟ این رویارویی بدون دردسر ناممکن است. انسان‌ها میترسند و با این موجودات می‌جنگند و در انتهای درگیری بشقاب پرنده با نابودی زمین و پرواز بشقاب پرنده پایان می‌یابد. این نمایش همچون داستان علمی تخیلی خود را با استفاده از اشیا اجرا می‌شد. هر شی در این نمایش به مثابه یک عروسک و شخصیت عمل می‌کرد. نمایش کوتاه بی زرق و برق ولی جذاب و بسیار سرگرم کننده بود.

روز چهارم و نمایشی به نام MULTIVERSE

این نمایش بر پایه‌ی تکرار و لوپ شکل می‌گرفت. بازیگر این نمایش یک دی‌جی بود. گویی این دی‌جی با لوپ تکرار شونده و دویدن دور یک مسیر دایره‌ای مدام به چیدمان‌های مختلف می‌پرداخت. او می‌دوید و می‌ایستاد. می‌خواند. از سطل‌های پلاستیکی و دستگاه‌های ضبط، آهن و هر چیز دیگری که گرد است، جهان و ابعاد جدیدی ایجاد می‌کرد. این اجرا بیشتر برای من نزدیک به یک اثر تجسمی بود. زبان و موسیقی در این اجرا، نه تنها به عنوان وسیله‌ای برای بیان، بلکه به عنوان وسیله‌ای برای جستجو و مکاشفه هنرمند در خلق لحظات بداهه هویت می‌یافت. او با ریمیکس‌های خود سعی داشت جایگاه خود را در جهانی دوار که ساخته بود را تغییر دهد.

 این نمایش از کشور بلژیک دعوت شده بود.ولی لازم به ذکر است بگویم که این اجرا بخاطر آسیب دیدگی پای بازیگرش، اجرا ی لایو نداشت و فقط فیلم آن که با یک دوربین که چندین سال قبل ضبط شده بود پخش شد.

   چندین پرزنتیشن و کارگاه آموزشی بصورت آنلاین برگزار شد که بخشی از آنها به زبان آلمانی بود ولی غالب برنامه‌ی نسل بعدی و گروه ما و ارتباطات و گفت و گوها به زبان انگلیسی بود. در این نشست ها همه ما به تبادل نظر در باره‌ی تئاتر هایی که دیدیم می‌پرداختیم و بحث وگفت و گو پیرامون تئاتر برای مخاطب جوان، شکل‌های اجرایی جدید با توجه به پاندمی، هویت جنسی در نمایش‌ها و... بود. سوالاتی که مطرح می‌شد و در مورد آن ها تبادل نظر می‌کردیم:

آیا می توانم فقط کار هنری انجام دهم؟

آیا تئاتر من باید از نظر اجتماعی مهم باشد؟

من به عنوان یک هنرمند چه مسئولیتی دارم؟

من به عنوان تولید کننده اثر پداگوژیک چه مسئولیتی دارم؟

آیا می توانم به دنیا قولی بدهم و کمکی کنم؟ اگر بله، کدام یک؟ اگر نه، چرا که نه؟

آیا من آنقدر بیدار هستم که بتوانم با دنیا روبرو شوم؟

چگونه می توانم بیدار شوم؟

آیا به دیگران فضای کافی می دهم؟ کدام داستان (ها) باید روایت شود؟

رامین کهن تیر ماه ۱۴۰۰ JUN 2021