فرهاد قائمیان: بر کسی پوشیده نیست که تئاتر به‌عنوان مادر هنرهای دراماتیک، نیازمند قدرت اجرایی بیشتر برای رفع مشکلات و دغدغه‌های هنرمندان و پیشکسوتان این عرصه است. این قدرت اجرایی تنها با تبدیل شدن اداره کل هنرهای نمایشی به سازمان هنرهای نمایشی کشور است که می‌تواند به‌صورت منسجم و یکپارچه مدافع تمام و کمال حقوق هنرمندان و فعالان این عرصه باشد.

سال‌های سال است که فعالان عرصه هنرهای نمایشی با مسائلی همچون مشکلات مرتبط با امور صنفی، شرایط کاری و بیمه هنرمندان، دغدغه‌های کمی و کیفی مؤثر در تهیه و تولید آثار هنری، عدم ساخت و تجهیز زیرساخت‌های تئاتری مناسب در سراسر کشور، کمبود بودجه در بخش‌های مختلف آموزشی، اجرایی و هنری به‌ویژه به‌منظور برپایی جشنواره‌های ملی و بین‌المللی روبه‌رو هستند.

این مشکلات تنها بخشی از مسائل عمده‌ای است که تئاتر کشور با آن‌ها دست‌وپنجه نرم می‌کند و قطعاً نمی‌توان با ساختار فعلی در راستای تغییر و تحولی جدی اقدام کرد.

همچنین روند رشد جمعیت و بالطبع افزایش تعداد متقاضیان ورود به رشته‌های هنری از طریق دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌های خصوصی که نتیجه‌ای جز افزایش فارغ‌التحصیلان و هنرمندان جویای کار در این عرصه نداشته و ندارد، دیگر معضلی است که باید با تدبیر جدی از سوی مدیران فرهنگی و هنری کشور مورد بررسی قرار بگیرد.

تمامی موارد یادشده در این متن، نشان از لزوم تأسیس سازمان هنرهای نمایشی همانند سازمان سینمایی در جهت سروسامان دادن به امور کمی و کیفی تئاتر و هنرمندان این عرصه در سراسر کشور است که می‌تواند نویدبخش آینده روشنی برای این هنر فرهنگ‌ساز باشد.

سازمانی شدن فعالیت‌های تئاتر منجر به تخصیص بودجه قابل‌توجه و مؤثر برای رسیدگی به امور هنرمندان و تولید نمایش‌های فاخر در تهران و دیگر استان‌‌ها و شهرستان‌ها خواهد شد.

باید در نظر داشت که شرایط اقتصادی تئاتر در هیچ دوره‌ای آن‌طور که باید و شاید، جوابگوی تولید آثار ارزشمند، مانا و فرهنگ‌ساز نبوده و این معضل با افزایش مشکلات اقتصادی طی سال‌های اخیر بیشتر هم شده است. تخصیص تنها 27 میلیارد تومان بودجه برای تولید تئاتر در یک سال شوخی بیش نیست. آن هم با توجه به افزایش مخارج تمرین و تهیه یک اثر نمایشی. با وجود این، هنرمندان تئاتر کشور تاکنون با علاقه و عشقی وصف‌ناشدنی تمام تلاش خود را برای مانایی و پویایی این هنر حتی در دورافتاده‌ترین نقاط و در سخت‌ترین شرایط صرف کرده‌اند و برای بهبود کمی و کیفی تئاتر جانانه جنگیده‌اند؛ لذا نگارش سند ملی حکمرانی هنرهای نمایشی توسط هنرمندان و صاحب‌نظران این عرصه درصورتی‌که منجر به تأسیس سازمان هنرهای نمایشی به‌عنوان زیربنای مستحکم فرهنگی و هنری برای مدیریت اجرایی مستقل و قدرتمند تئاتر شود، ضروری می‌نماید و امید می‌رود که بدین واسطه بخش وسیعی از مشکلات هنرمندان به حداقل برسد.