به گزارش ایران تئاتر به نقل از پانا، نمایش «دنیای صدرنگ» نوشته و کارگردانی حمیدرضا حسینعلی با بیانی کودکانه به مشکلات محیط‌زیست و روش‌های اشتباه انسان در تخریب جهانی که خانه اوست، پرداخته و نگاهی انتقادی به رفتار‌های بشر از ابتدای ورودش به این کره خاکی تاکنون دارد.

این کارگردان تئاتر که شناخت خوبی از کار برای کودک و نوجوان دارد، در اجرایی که شب گذشته و در مرکز تولید تئاتر کانون پرورش فکری انجام داد، توانست با خلق صحنه‌های گویا و بدون دیالوگ، با تکیه بر بازی و ریتم درست، مخاطبان کودک و نوجوان را به خوبی با نمایش همراه کند.

حمیدرضا حسینعلی درباره شکل‌گیری نمایش «دنیای صدرنگ»  این‌گونه توضیح می‌دهد: «قبل از اینکه موضوع شرکت در جشنواره مطرح باشد، ایده‌ای داشتم و سعی کردم با همفکری دوستانم آن را تکمیل کنم. خانم مهدی‌خواه در این مرحله خیلی کمک کردند. حضور در جشنواره که پیش آمد، کار را فرستادیم و خوشبختانه پذیرفته شد. در ابتدا کار آن‌قدرها با محوریت عروسک‌ها نبود ولی به خاطر حضور خانم مهدیخواه که از هنرمندان تئاتر عروسکی است، حضور عروسک‌ها پررنگ‌تر شد.»

او که به عنوان بازیگر نیز تجربه حضور در صحنه را دارد، می‌افزاید: «این نمایش یک کار عروسکی زنده است. تعداد زیادی عروسک داریم که خانم مهدی‌خواه آن‌ها را ساخته و ضمن بازی همه آن‌ها را نیز می‌گرداند. او در یک صحنه کلی که داریم، به‌تدریج شروع به بازی کردن می‌کند و ساختن صحنه‌ها و عروسک‌گردانی صحنه‌ها را پیش می‌برد.»

حسینعلی در پاسخ به این سوال که چقدر دانش و تجربه کار برای کودکان را لازمه و ضرورت حضور گروه‌ها در بخش کودک و نوجوان جشنواره عروسکی می‌داند، می‌گوید: «در جشنواره تا اینجا که من دیده‌ام، کار عروسکی–زنده کمتر است. در نمایش ما بخش زنده کار پررنگ‌تر می‌شود چون ما بازیگران کودک هستیم و ناخودآگاه وقتی روی صحنه می‌آییم، انرژی می‌گذاریم، بالا و پایین می‌پریم و این قابلیت‌ها شاید در عروسک‌ها نباشد. عروسک‌ها نیاز به تمرکز و نیاز به دقت در عروسک‌گردانی دارند که حرکت‌ها شلخته نباشد. همین امر باعث می‌شود که ریتمی که من به عنوان بازیگر می‌توانم ارائه بدهم در کار عروسکی با دست بسته‌تر صورت بگیرد.»

او گفته‌هایش را چنین تکمیل می‌کند: «بهترین تخصص را تماشاگر دارد. وقتی تماشاگر با کار همراه شود، خمیازه نکشد، نمایش کار خودش را در زمینه تئاتر کودک انجام داده است اما وقتی کودک بی‌تابی می‌کند، توجه‌اش به جای دیگری جلب می‌شود و ارتباطش با کار قطع شود، دیگر تکلیف مشخص است. اینکه چطور قلاب را بیندازی و مخاطب کودک و نوجوان را صید کنی، به توانایی گروه اجرایی بستگی دارد. با نور، با رنگ، با موزیک، با عروسک، با ریتم و...»

او همچنین درباره این دوره از جشنواره تئاتر عروسکی هم می‌گوید: «اول باید از مسئولان اداره کل هنرهای نمایشی بابت همراهی و حمایت و همدلی‌شان سپاسگزاری کنم و بعد هم از تمامی اعضای دبیرخانه جشنواره نوزدهم عروسکی تهران تشکر کنم که هر وقت مشکلی داشتیم -چه پیش از جشنواره و چه در روزهای برگزاری- کمک‌مان کردند. آرش میرمصطفایی را نام می‌برم که واقعا همدلی کرد و تلاش کرد مشکلی وجود نداشته باشد.»

او در مورد شیوه داوری در دوره نوزدهم جشنواره عروسکی هم گفت: «البته این را هم بگویم که کمی داوری کردن کارگردانان برایم عجیب و غریب بود. گرچه در جلسه‌ای که داشتیم گفته شد که به همه مواردی که ممکن است پیش بیاید فکر شده است؛ از تفاوت تخصص‌ها، تفاوت سطح دانش، رقابت‌ها یا دشمنی و دوستی‌ها و... اما خود من نتوانستم خیلی از کارها را ببینم و مجبور شدم نماینده‌ای بفرستم. به هر حال سلیقه من و خانم مهدی‌خواه متفاوت است و رای‌‌های‌مان یک شکل و یک‌دست نمی‌شود. این فقط یرای یک گروه است، حال تصور کنید برای چهارده گروه با سلیقه‌های مختلف چه می‌تواند پیش بیاید. فکر می‌کنم برای پیشگیری از حرف و حدیث‌های بعد از جشنواره این تصمیم گرفته شده که شاید ترفند خوبی باشد و نتیجه خوبی هم گرفته شود.»

این بازیگر تئاتر در پایان به تاثیر آموزه‌های جدی کودکی برای پرورش انسان دغدغه‌مند آینده اشاره کرد و افزود: «ممکن است گفته شود که چرا مطالب جدی و دغدغه‌های بزرگ‌سالان در این کار مطرح شده است. به نظر من دوره آموزش انسان همان دوره پنج و شش سالگی است و آدمی آنچه در این دوره سنی می‌آموزد، در ذهنش باقی می‌ماند. من در این کار از جنگ و محیط‌زیست و آلودگی هوا و آزار حیوانات و کمبود آب گفته‌ام، شاید کودک الان با آن دست‌وپنجه نرم نکند؛ اما قطعا روی سلامت دنیایش تاثیرگذار است. دوست دارم که مطالب بزرگ‌سال در ظرف‌های کودکانه به بچه‌ها گفته شود که وقتی آن‌ها به سن من رسیدند، چیزهایی که دغدغه کل دنیاست، برای‌شان دغدغه بشود و در ناخودآگاه‌شان شکل بگیرد. هنر وظیفه دارد به رشد ذهنی بچه‌ها در مورد مسائلی که به درد کل دنیا بخورد، جهت‌دهی کند.»